গৱেষণাৰ পৰা দেখা গৈছে যে খাদ্য মাছ বিচাৰি পাওঁতে প্ৰথমে নিজৰ দৃষ্টিশক্তিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে। ইহঁতৰ একচক্ষুৰ লেন্সে ইহঁতৰ শৰীৰৰ দুয়োফালে এক বিশাল দৃষ্টিশক্তিৰ ক্ষেত্ৰৰ অনুমতি দিয়ে, কিছুমান প্ৰজাতিয়ে ২৫ মিটাৰ দূৰত্বলৈকে পৰিষ্কাৰ পানীত চিকাৰ ধৰা পেলাব পাৰে।
এবাৰ সম্ভাৱ্য খাদ্য বস্তু এটা ধৰা পৰিলে এই দূৰদৰ্শী চকুবোৰে আৰু সবিশেষ পৃথক কৰিব নোৱাৰে, গতিকে মাছবোৰে ৩০ চে.মি. ইয়াৰ মূলধন হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ বাৰ্কলিৰ বিজ্ঞানীসকলে শ্বিমা চিংৰাৰ প্ৰাকৃতিক প্ৰফাইল আৰু ৰং প্ৰতিটো সবিশেষতে সুক্ষ্মভাৱে সংশোধন কৰিলে, গতিকে মাছ যিয়ে যি দিশলৈ নাযাওক কিয়, দৃশ্যগতভাৱে ইহঁত থাকে আঘাত কৰিবলৈ প্ৰৱল।
মাছক আঘাত কৰিবলৈ প্ৰৰোচিত কৰাত প্ৰলোভনৰ ক্ৰিয়াই পাৰ্শ্বীয় ৰেখাৰ পৰাও ওচৰৰ পৰা পৰীক্ষা কৰিব লাগিব, যিটো মাছৰ বাবে অনন্য বৈশিষ্ট্য যিয়ে ইহঁতে শৰীৰৰ তিনিটা দৈৰ্ঘ্যৰ ভিতৰত চিকাৰৰ গতি অনুভৱ কৰিবলৈ অনুমতি দিয়ে। এই কথা জানি বাৰ্কলিৰ বিজ্ঞানীসকলে শ্বিমা চিংৰাৰ কম্পন, হাঁহি আৰু ডুব যোৱাৰ পিচক সমন্বয় সাধন কৰি মাছৰ পৰা নিৰ্ণায়ক আঘাতক প্ৰলোভিত কৰিছে, আনকি অতি ঘোলা পানীতো
